1980 lerde Milliyet Çocuk Dergisi almamın ilk sebebi Şimşek Santrafor ( KAI ) okumaktı. Futbola aşıktık. Ama bizim o zamanlar kahramanımız Kai olmuştu. Bilmiyorduk gerçekten var mı? Bilmiyorduk sağ açık mı santrafor mu? Ama dergi çıksın yeni bölümünü okuyalım diye günler çabuk geçsin isterdik. Tüyap tarafından düzenlenen 29. İstanbul Kitap fuarında 5.Salonu gezerken birden karşıma çıktı Kai. Eric Castel olarak karşımdaydı ama ben onu tanıdım. O çocukluğumun en güzel dönemlerinin şimşek santraforuydu. PSG den Barca ya gelmişti. Bizim kahramanımızdı. Sokakta maç yaparken rahattım onu tanıyan pek yoktu ve ben Kai olucam dediğimde itiraz olmazdı. Sokak maçlarına başlamadan kaleci seçimi ve oynayanların temsil edeceği gerçek futbolcu isimleri çok arkadaşın birbirine küsmesine sebep olurdu. Şimşek santrafor benim kurtarıcımdı. Şimdi ise karşımda duruyordu. Tam vole vurmak üzereydi ve üstünde Red Kit olduğu halde toptan korkan Düldül şahlanmıştı. İnsanın çocukluğunu ne kadar özlediğinin ispatıydı o koridor. Ve o anda hemen bir kitap geldi aklıma. Çocuk hikayeleri yazan bir kadın yazarımız vardı. Anadolu yakasında tren istasyonları civarındaki semtler boyunca yaşayan çocukların hikayelerini anlatırdı. O çocuklar bazen Haydarpaşa'da, bazen Suadiye'de mahalle maçları yaparlardı. Hikayeleri bizim hikayemiz, kahramanlar bizlerdik. Biz futbolu sokakta, toprak arazide, oto parkta, asfalt yolda, radyoda, çocuk dergisinde, çocuk kitaplarında sevdik ve hatta taptık. Biz futbolun özünü yaşadık. Endüstriyel futboldan nefret etmemizin en büyük sebebidir doya doya yaşadığımız ve keşke diye özlemini çektiğimiz çocukluğumuz. Bize, yaşadıklarınızı unutun, inkar edin, o zaman tattığınızı sandığınız duygular aslında yok hepsi yalan diyorlar. Hassiktirin lan, asıl sizin bugün üstümüze dört nala sürdüğünüz endüstriyelleşme yalan. Bir gün tarihe gömeceğiz sizi ve endüstriyel katliamınızı. Çocukluğumuzun arsalarından gol sesleri yükselecek. Şimşek santrafor Kai gollerini atmaya devam edecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder